Er zijn de laatste maanden wat klachten gekomen over deze wandeling uit 2009. Sommige paden zouden niet meer toegankelijk zijn. Zodoende werd het tijd om de wandeling te vernieuwen.

Midden oktober 2017 is het schitterend weer. Een blauwe hemel en temperaturen tegen de 25 c. Heel ander weer dan toen Arnold en Leonoor hier liepen in januari 2009. Toen scheen ook de zon, maar lag er een mooi laagje sneeuw. U kunt bij de foto's ook de oude foto-serie nog zien. 

De parkeerplaats waar Arnold de wandeling startte is er ook niet meer. Daarom kies ik ervoor om de wandeling bij de Schaapskooi te beginnen. Daar was een grote parkeerplaats beschikbaar. Maar ook even verder ligt er nog een alternatieve parkeerplaats. 

We parkeren precies op het juiste moment. De schaapsherder is net bezig met een demonstratie. Leuk om even naar te kijken en prachtig voor het schieten van de foto's.

Mergellandschaap
Het Mergellandschaap staat het verst af van de andere heideschapen. Nog het meest lijkend op het Kempisch heideschaap heeft dit schaap zich toch meer ontwikkeld als een weideschaap. Bij uitstek geschikt om de steile hellingen in Zuid-Limburg te begrazen. Kenmerkend zijn de wigvormige, "sproetige" kop. Ze hebben een smalle romp, de poten zijn ook sproetig.

Het mooiste is de vacht met lange, golvende wol met een typerende scheiding over de rug. Ze staan wat korter op hun poten en daardoor beter in staat te klimmen. Er komen ook zwarte dieren voor onder dit ras of voskleurige. De ooien leveren 1 -2 lammeren.

Het behoud van dit ras is ook een dubbeltje op zijn kant geweest. Dankzij bioloog Henk Hillegers en andere liefhebbers is door terugkruisen met veel geduld weer een koppel  Mergellandschapen opgebouwd dat als basis kon dienen voor de fokkerij. De vereniging "Oos Mergelland Sjaop", actief vanaf 1979 ziet nu dat het aantal dieren dat is opgenomen in het stamboek de kritische grens ruimschoots heeft overschreden.  De oorsprong van dit ras is moeilijk terug te vinden. 

Veluws heideschaap
Een wandeling over de Veluwe levert meestal een ontmoeting op met een van de 9 kuddes die bestaan uit Veluwse heideschapen. Een schaap dat erg veel weg heeft van een Kempisch heideschaap, fors gebouwd. Een glanzende, witte gebogen kop, witte draderige vacht, lange bewolde staart. 

Allemaal witte kopjes in een kudde levert een sereen beeld op met als ondergrond de paarsbloeiende heide. Dat ze zo groot konden worden heeft, alles te maken met het afmesten van de lammeren op de graslanden in de Betuwe. Als ze niet verkocht werden op de grote vleesmarkten in Londen of Parijs kwamen de jaarlingen in de kudde terecht ter vervanging of als aanvulling. Een ooi geeft meestal 1 lam. Bij ons hebben we eerder tweelingen. Een kwestie van voeding.    

Het Veluwse heideschaap is een rustig schaap dat snel aan mensen hecht. Begin jaren zestig was het bijna gedaan met de Veluwse heideschapen. Het inzetten van deze schapen bij de bestrijding van de vergrassing van de Nederlandse heide was een welkome impuls. Een goede samenwerking tussen de kuddes onderling waaronder de uitruil van rammen om inteelt te voorkomen heeft dit ras behoed voor zekere ondergang.

kempisch heideschaap
Net als bij de andere heiderassen was het midden jaren zestig eigenlijk over en uit met dit ras. Zoals ze bij runderen over dubbeldoel koeien spreken zou je liet Kempische ras kunnen omschrijven als een dubbeldoel schaap. 

Niet alleen voor de mest op de arme zandgronden van de Kempen was dit schaap een onmisbare schakel, maar ook de vleeskwaliteit werd in vroeger tijden al gewaardeerd. De nadruk lag evenwel op de mestproductie, maar met het vetweiden in het Maasdal kon je een goede lammerenopbrengst krijgen voor de markten tot in Londen en Parijs. 

Uden en Venray waren ooit belangrijke verzamelplaatsen voor de voettocht naar de Parijse markt. De vleeskwaliteit heeft gelukkig weer erkenning gekregen van de Slow food organisatie. Het ras is met ingang van 2007 opgenomen in de Ark van de Smaak.

Als je het schaap ziet, dan valt het op. Een zelfbewuste uitstraling zou je haast denken. Het is minder fors dan de Veluwse heideschapen. Heeft een ranke, witte tot voskleurige, soms een beetje vlekkerige kop. De ooien werpen 1 tot 2 lammeren. De buik heeft geen wol, de staart is bewold en reikt tot iets over de hak. 

De glanzende witte kop leidt in warme zomers wel eens tot roze zonnebrandplekken. De volwassen ooien worden zo'n 50 -60 kilogram zwaar. Het zijn in eerste instantie de inspanningen in 1967 geweest van Jan Wille en Willem Iven om dit ras weer op de kaart te zetten.

De oprichting van de stichting het Kempisch heideschaap had tot doet het ras te redden en op de Strabrechtse heide weer een kudde te vormen; De inspanningen van de mensen van het eerste uur zijn beloond. We zien op dit moment een gezonde ontwikkeling mede dankzij het ongerichte stamboek in 1997, die de rammenpool bewaakt.

Schoonebeeker
Dit schaap valt meteen op temidden van de andere rassen. Als grootste heideschaap torent dit schaap boven alle andere rassen uit. De statige houding, de lange benen en romp, de imposante Romeinse neus, de talrijke vaak bonte kleurschakeringen geven dit schaap allure. 

De lammetjes laten de kleurpatronen het mooiste zien. Van bont, smodde, lichtvos tot zwart en bles. Deze blestekening zien we terug bij de Zwartbles, die voortkomt uit de Schoonebeeker. De volwassen dieren laten de kleuren alleen nog maar zien bij de onbewolde poten en in de kop. De vacht is wit, behalve bij de zwarte en zwartbonte. Misschien nog wel het mooiste detail is de lange, sterk bewolde staart die met een knikje op het eind bijna de grond raakt.

Van alle rassen heeft dit type het meeste te lijden gehad van gebrek aan belangstelling. De min of meer raszuivere populatie was in de jaren zeventig uitgedund tot welgeteld een kudde, die van Westerbork. De geschiedenis van dit ras is moeilijk te traceren. Ze volgen de Drentse heideschapen op vanaf het moment dat de kunstmest werd toegepast.

Als je dan schapen houdt dan heb je meer aan dieren die sterker bespierd zijn. De afkomst van dit ras wijst in ieder geval in de richting van de Duitse Bentheimer, die als heideschaap het werk deed in de dezelfde omgeving aan de Duitse kant.

Drentse heideschaap
Het kleine Drentse heideschaap is het enige gehoornde Nederlandse schapenras. Het is een sober levend schaap, bij uitstek geschikt om het schrale voedselaanbod op de heide om te zetten in mest. Een onmisbare eigenschap in de tijd dat er nog geen kunstmest was.

De rammen hebben indrukwekkende spiraalvormige horens. De ooien hebben niet altijd horens, soms zijn het stikken en zelfs ongehoornd komt voor. Er zijn talrijke kleurslagen die door een zorgvuldige selectie en fokbeleid zoveel mogelijk in stand worden gehouden. 

De meeste schapen zijn van het type "vos" kleur in alle mogelijke tinten. Fraai zijn de badgerface (dassenkop), kassenbreuker en de smodde. Een gemengd koppel is een lust voor het oog. De badgerface heeft iets weg van de Moeflon. Door kruising met de Schoonebeeker dreigde het oorspronkelijke type Drentse heideschaap te verdwijnen. Het oude Drentse type, amper 60 cm groot, heeft een kenmerkend rechte profiellijn van de neus. 

Ze hebben ranke, sterke poten, mooie vacht, sluik en een bewolde staart die reikt tot net over de hak. Omdat hier het voedselaanbod beter is dan op de heide is het aantal lammeren per worp eerder 2 dan 1.

Dankzij de vele informatieborden wordt je snel op de hoogte gebracht van de verschillende schapenrassen. De schapen bij de herder waren Schoonebeekers.

Half oktober en je staat te bakken in de zon. Na een half uurtje schapen kijken wordt het tijd om aan de wandeling te gaan beginnen. Ook onderweg komen de nodige informatieborden tegen. 

Vlechtheggen
Vlechtheggen zijn samengesteld uit verschillende soorten struiken. De takken van deze struiken zijn zo ingevlochten dat ze als natuurvriendelijke erfafscheiding of vee-kering kunnen dienen. 

De geschiedenis van de vlechtheg gaat ver terug. Julius Caesar vond het zo'n 50 jaar v. Chr. zelfs de moeite waard de in Nederland aangetroffen heggen en de techniek van het invlechten in zijn oorlogsdagboek te beschrijven. 

De cultivering en daarmee gepaard gaande versnippering van het landschap heeft tot in de 20-ste eeuw geleid tot een netwerk van heggen en houtwallen. Samen met de poelen, bermen en slootranden herbergen ze vaak een eigen flora en fauna.

Al deze kleine landschapselementen die we na de kaalslag door de introductie van de prikkeldraad hebben overgehouden zijn van een onschatbare betekenis omdat ze nu de stapstenen zijn tussen de grote natuurgebieden. 

Om een fraaie dichte heg te verkrijgen kun je op de eerste plaats de uitschieters na enkele jaren in september terugbuigen in plaats van te snoeien. Dat zijn de zogenaamde ingevlochten heggen. 

Het andere hegtype is de gelegde heg. Het leggen van de heggen kan drie jaar na aanplant. Op een hoogte van 10 cm maak je met een mes een inkeping in de stam en buig je de tak, horizontaal of diagonaal in de andere struik. De verticale uitschieters in het volgende groeiseizoen die haaks op de gelegde takken staan zorgen dan voor de ultieme vervlechting. 

Voor de vlechtheggen is vanwege de schapen voornamelijk voor soorten met doorns gekozen, zoals de meidoorn, egelantier, sleedoorn en hondsroos. Daarnaast komt de hazelaar voor en de rode kornoelje.

Ook knotwilgen komen we volop tegen. Als je over de velden uitkijkt dan zien je meestal een mooi rijtje knotwilgen. 

Knotwilgen
De weides bij de schaapskooi zijn omzoomd door knotwilgen. Schijndel telt nog ruim 4 duizend knotwilgen. De bomen bieden beschutting tegen de felle zon, harde wind en regen. Ze verstevigen de slootkanten met hun wortelstelsel. 

Eenmaal op leeftijd is de knotwilg een verblijfplaats vóór soms unieke mossen en hogere planten. Talrijk zijn de vogels, zoals de heggemus, kneu en tjiftjaf. Wij hopen hier natuurlijk snel de steenuil, bosuil of ransuil te kunnen begroeten. De knotwilg kan 100 jaar oud worden. Het om de 4 tot 6 jaar knotten is een zwaar karwei. Het is nodig om inscheuren te voorkomen. Jammer dat het hout tegenwoordig zo weinig meer opbrengt.

Zwarte els
De Zwarte els is een soort die zich hier helemaal thuis voelt. In de broekbossen van het Wijboschbroek bepaalt deze boom met de vogelkers en wilg de aanblik.

Dankzij de samenleving met bacteriën in wortelknolletjes en de geringe zuurstofbehoefte is deze boom bij uitstek aangepast aan de hoge Waterstanden. De bacteriën spelen een rol bij de stikstof binding. Ze leveren zelfs zoveel stikstof dat je de boom een bodemverbeteraar kunt noemen.

Voordat de bladeren verschijnen bloeien de mannelijke en vrouwelijke bloemen, de katjes. De Zwarte Els is een eenhuizige plant. De eenslachtige bloemen zitten op dezelfde plant.

Op de Hazelaar na is het de vroegste bloeier. Na de bevruchting groeien de schutblaadjes van de vrouwelijke katjes uit tot houtige, zwarte schubben, de zogenoemde elzenproppen. De nootjes kunnen vanwege het drijf vermogen. ver verspreid worden. Sijzen zijn er wild op.

De Zwarte els is evenals de wilg goed te knotten. Je kunt ze in een haag zetten voor beschutting van o.a. het vee. Het elzenhout is relatief gemakkelijk te bewerken en diende in vroeger tijden als gerief hout voor de boeren. De vaste bezoeker van de els is het elzenhaantje. De larven kunnen de bladeren tot op de nerf kaalvreten, zonder dat de boom daar schade van ondervindt. Onder water is het hout van een zeldzame duurzaamheid en werd daarom gebruikt voor heipalen. Een stad als Venetië staat op elzenhout.

Zomereik
Er is geen boom die een grotere betekenis heeft gehad voor de mensen als de eik. De zomereik is met de wintereik. die op het parkeerterrein staat, een algemene soort. De boom houdt van licht om te kunnen kiemen en groeien. Ze staan vaak in houtwallen, kleine bosjes maar ook in grote landgoedbossen of solitair op de paarse heide. 

Alleenstaand is de eik het indrukwekkendst, zoals hier het geval is. Een boom die uitnodigt om te schuilen en uit te rusten. De 'mast' — eikels - was vroeger naast het hout het belangrijkste product van deze boom. Het donkerbruine kernhout, dat veel looizuur bevat, is hard en duurzaam. Het lichtere spinthout is een dunne laag van hooguit 40 jaarringen breed', 

De eikels, oftewel mast, hebben drie jaar nodig voor rijping. Eenmaal op de grond is het voedsel. De Vlaamse gaaien en eekhoorns zijn echte liefhebbers en zorgen ook voor de verspreiding. Door de taninr die in eikels zit is het voor mensen niet geschikt om te eten. Ook schapen die er wild op zijn moeten er niet te veel van eten. 

Het hoge vetgehalte tot 38% en de eiwitten maakten de eikels tot een ideale voedselbron voor varkens. In de Middeleeuwen joeg men de varkens de bossen in om ze vet te masten. De bast van de eik werd vroeger veel gebruikt voor de leerlooierij. Door jonge eiken op geringe hoogte af te zetten ontstond de daarvoor benodigde eikenhakhout cultuur. Om de 10 tot 12 jaar werden de uitlopers teruggehakt.

De eik heeft in alle culturen, van de Germaanse tot Romeinse en tot voor kort de 'moderne' West-Europese steeds een bijzondere plaats ingenomen. Het was een cultusboom zonder weerga. Tot in onze dagen zie je in de boom vaak een Mariakapelletje of staat de boom in de buurt van een christelijk heiligdom.

De boom biedt op deze plaats beschutting. Hopelijk krijgt deze eik de kans om de leeftijd te krijgen die bij deze koning van de planten hoort. 400 jaar zou mooi zijn.

Goede wandelschoenen zijn aan te bevelen. De meeste paden waren goed begaanbaar, op andere was het glibberen vanwege de modder. Onze hond vond al dat water prima. Je kunt eruit drinken en je poten afkoelen. 

Wijboschbroek
Het Wijboschbroek was vroeger een gebied met moerasbossen. Het natte beekdal van de Aa liet niets anders toe. Pas na de aanleg van waterlopen en greppels was het mogelijk het gebied in cultuur te brengen. Het gebied meet 300 hectare. Het natuurreservaat zelf is 150 ha en wordt beheerd door staatsbosbeheer. 

Na de grootschalige ontbossingen werd het in de 19de eeuw voornamelijk cultuurgrond met de helaas verdwenen natte hooilanden, de zogenaamde beemden op de lagere delen. Begin 20ste eeuw was het gehele gebied weer bos, maar pas nadat verhoogde grondrichels, rabatten, waren opgeworpen met daarnaast afwateringssloten.

Met name de naaldbomen op de hogere delen in hef gebied waren nodig om het houttekort na de 2de wereldoorlog op te vangen. In 2008 zijn de naaldhoutsoorten massaal verwijderd om het bos dat hier thuis hoort een ontwikkelingskans te geven.

In het gebied zijn nog grienden te vinden. De introductie van de Canadese populier eind 18de eeuw ten behoeve van de klompenindustrie deden de nog bestaande populierenweides ontstaan. Na 20 jaar ging de populier om en met een lengte van 20 meter kon de klompenmaker hier 50 tot 60 paar klompen uithalen.

Het Wijboschbroek is onder de floristen vooral geliefd om de uitbundige voorjaarsflora van slanke sleutelbloemen en bosanemonen. De uitvoering van het gebiedsprogramma Wijboschbroek betekent in grote delen een stijging van de grondwaterspiegel, waardoor onder andere de moerasbossen kunnen ontstaan.

Eeuwenlang waren de beekdalen in het Wijboschbroek drassig. Door kwelwater stonden delen van het beekdal regelmatig onder water. Pas aan het eind van de negentiende eeuw en vooral na de Tweede Wereldoorlog werden de vochtige akkers (grienden) gebruikt voor de productie van hout. 

In de jaren vijftig werden er bovendien veel populieren geplant voor de klompenindustrie. Al die activiteiten gingen gepaard met ontginning en ontwatering. Het Wijboschbroek werd daardoor steeds droger waardoor de bijzondere natuurwaarde verdween.

Sinds 2007 werken alle betrokken instanties samen om de natuur in het Wijboschbroek te herstellen. De belangrijkste maatregel is het verhogen van het waterpeil. Waterschap Aa en Maas heeft daartoe verschillende werkzaamheden uitgevoerd:

• Aanleggen en vervangen van stuwen om het waterpeil te verhogen.
• Ervoor zorgen dat in voorkomende gevallen buiten het natuurgebied extra stijging van het grondwaterpeil wordt beperkt.
• Aanleggen van natuurvriendelijke oevers en vispassages.

Waterschap Aa en Maas heeft samen met andere instanties de natuur in het Wijboschbroek hersteld, iedereen kan nu weer genieten van de planten en dieren in dit prachtige waterrijke gebied. Met duurzaam waterbeheer wil Aa en Maas bijdragen aan gezonde natuur voor u, uw kinderen en uw kleinkinderen.

We komen bij de Zuid-Willemsvaart. Helaas komt er geen mooie boot langs, en ook zorgt het vele en hoge riet vervoor dat je geen mooie foto's kunt schieten.

De Zuid-Willemsvaart
De Zuid-Willemsvaart is een kanaal in de provincies Nederlands-Limburg, Belgisch-Limburg en Noord-Brabant. Het dient als lateraal kanaal van de Maas. Verschillende andere belangrijke waterwegen sluiten erop aan, o.m. de overige Kempische kanalen en het Wilhelminakanaal. Op zijn bijna 122 km lange traject passeert de Zuid-Willemsvaart steden zoals Maastricht, Maasmechelen, Bree, Weert, Helmond en 's-Hertogenbosch.

De Zuid-Willemsvaart is vernoemd naar koning Willem I van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, één van de voortrekkers van het project. Een uitbreiding van de belangrijkste vervoerswegen, indertijd de waterwegen, moest de ontsluiting van het Zuiden en de handel in het Noorden bevorderen.

De "Willemsvaart" ging bijvoorbeeld een korter en vooral betrouwbaarder alternatief voor de Maas vormen, tot dan de belangrijkste verbinding tussen de industrie rondom Luik en de grote handelsplaatsen. De ontsluiting van de tussenliggende gebieden speelde nauwelijks een rol; bijna overal ging het kanaal aan de toenmalige bebouwing voorbij.

Het oorspronkelijke kanaal werd met de hand gegraven, door enkele honderden kanaalarbeiders die vaak van buiten de streek kwamen. Toch bleven de kosten, in vergelijking met de infrastructuurwerken van tegenwoordig, laag: 4,45 miljoen gulden, wat toen evenveel waard was als 45 miljoen euro vandaag. Dit is omdat de standaardbreedte en -diepte van waterwegen indertijd veel kleiner waren dan nu.

Agrarisch landschap
In het agrarische landschap rondom Schijndel zijn nog diverse agrarische bedrijven gevestigd die zich bezighouden met grondgebonden bedrijfsactiviteiten, zoals melkrund-veehouderij of akkerbouw.

Daarvoor worden verschillende gewassen (gras, snijmaïs, aardappelen, prei) verbouwd. In het gebied is ook een aantal intensieve veehouderijen (varkensbedrijven met een gesloten stalsysteem) gevestigd.

We lopen langs een huis waar we iets heel speciaals zien. Langs het huis staat een soort van een toiletwagen. Een mooie geel hokje boven op een oude aanhangwagen. De deur netjes afgesloten met een hangslot. Aan de buitenkant staat een wasbakje. Schitterend, dit soort dingen zie je niet veel meer. 

Dan komen we weer terug bij de Schaapskooi waar het een drukte van jewelste is. Het terras zit overvol en overal staan kraampjes. 

Schob 
Schob is een andere naam voor middendwarsdeelschuur. He deel staat hier haaks op de lengterichting van de schuur. Het gebint is evenals bij de Vlaamse schuur het uitgangspunt voor het 'dragen van het dak.

Meestal is de schob een één- of tweebeukige schuur. Met grote deuren was dit type schuur ideaal voor werktuigenopslag of gebruik als werkplaats een bij een kleine veestapel ook voor de potstal. Deze schuren met nogal wat varianten kom je overal tegen in Noord Brabant.

De zomereiken, gebruikt voor het gebint komen van de Eikenhorst van het Brabants Landschap. Voor de gordingen en sporen van de schob en de schuur zijn douglassen gebruikt. Deze zijn door de vrijwilligers geselecteerd, gezaagd en uit het bos gesleept. Een groot deel van de 250 douglassen is met de hand met een schilijzer geschild. De afmeting is van de schob is 10 bij 8 meter.

Vanwege de huidige functie als horeca zijn nogal wat bouwaanpassingen gedaan. Door de grote staldeuren open te doen kom je eigenlijk op de 'misse'.

Hooiberg
Er zijn verschillende typen hooibergen. Ook al kent Noord-Brabant vierroedige hooibergen, de éénroedige, zogenaamde parapluberg is hier beeldbepalend. Vanwege de functies van de hooiberg bij de schaapskooi is gekozen voor de vierroedige hooiberg. Het is een steltenberg met een zijdelingse schuuruitbouw. Dit type wordt schuurberg genoemd. 

De hoge tasvloer, die op stelten staat, heeft een luik voor het hooi. Het vee stond vroeger op stal in de U-vormige uitbouw. Deze hooibergen zijn karakteristiek voor Twente, Zuid-Salland en het Gelderse rivierengebied. De zware rieten kap van 'onze' schuur kan niet meer verplaatst worden. Maar de wijze waarop dit zou kunnen is goed te zien. Voor het heffen van het dak gebruikte men vroeger de bergwinde of de heef. 

De constructie laat prachtige details zien, zoals de korbelen om de tasvloer te dragen. Pronkstuk is de kap met de horizontale lanen met de pen-en-gatverbinding en ijzeren strop, de koningssporen, sporen en zwaarden en de fraaie slobgaten.

Het heffen van het dak vraagt om bewegingsruimte voor de kap en-meer specifiek voor de sporen in de slobgaten. Om het inregenen,tegen te gaan kreeg de kap een overstek. Daar zorgen de oplangers voor die over de lan en de spoor die door de lan steekt liggen.

Binnen vindt u de winkel en informatie over de, schaapskooi en de omgeving.

De Schaapskooi, een bron van inspiratie
Van schaapjes tellen word je rustig. Diezelfde rust proberen we iedereen hier weer te laten ervaren. Hierdoor is er op een zandheuvel na geen speeltuin voor de kinderen. Ze maken kennis met de boerderij, de dieren en planten. Van boomgaard tot moestuin. Van schapen tot runderen.

De schaapskooi is een agrarisch bedrijf met veel aandacht voor recreatie en natuureducatie. ln het seizoen van 1 april tot 1 november is de herder iedere werkdag op stap met zijn kudde.

Tussen 08.00 en 09.00 uur gaat hij of zij op pad en is tegen 17.00 uur weer terug. Dat betekent niet dat iedere dag om 17.00 uur de schapen naar de kooi komen. Ze staan meestal in een nachtweide wat verder in het gebied. Waar ze 's nachts verblijven is te lezen op het informatiebord.

Er blijven altijd dieren achter om te laten zien met welke schapen en runderen we werken. Maar ook de hoenders en geiten. Bij het bezoek op werkdagen moet u rekening houden met het dagelijkse werk rondom de schaapskooi. Dit maakt het wel boeiend om goed opletten met kinderen.

Het bezoekerscentrum, de hooiberg, de fruitboomgaard, de moestuin en het terras zijn bij uitstek de plaatsen waar u en de kinderen aangenaam en rustig kunnen verblijven. U kunt een mooie wandeling maken aan de hand van de folder. De duur is ongeveer 45 minuten.

We willen jong en oud graag betrekken bij het wel en wee van de schaapskudde. Het kan dan voorkomen dat contact gemaakt wordt met de schapen tijdens een excursie of demonstratie. Ook het aaien en knuffelen van de lammetjes komt veel voor. Als de kinderen met de kruiwagen hebben gewerkt en de schapen brokjes hebben gegeven zijn de handen vies. Ook al is de kans heel klein, bij dit contact kunnen ziektekiemen worden overgebracht. Daarom is er een centrale wasplaats voor iedereen om na het contact de handen te wassen.

Onze schapen worden ieder jaar gevaccineerd tegen Q koorts. We hanteren de strenge voorschriften van het ministerie van LNV, de gezondheidsdienst en de voedsel en waren autoriteit. De schaapskooi stelt hoge eisen aan de algemene hygiëne op hit bedrijf, zowel voor de dieren, de medewerkers als de bezoekers.

Omdat in de lucht ziektekiemen aanwezig kunnen zijn van bedrijven in en buiten Schijndel, kunnen we u nooit 100% garanties geven op het niet besmet raken als u bij ons op bezoek komt. We delen allen samen dezelfde lucht.

Een prettig verblijf. De medewerkers van de schaapskooi.

Zo komt er een einde aan een leuke wandeling. Omdat Arnold deze wandeling had uitgezet was ik hier zelf nog nooit geweest. Het mooie weer zorgde ervoor dat het heerlijk wandelen was. En hopelijk kunnen nog veel meer wandelaars genieten van deze vernieuwde route.

Startpunt

• Schaapskooi N51 38.515 E5 27.598

Geraadpleegde websites:

• https://www.schaapskooischijndel.nl/
• https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuid-Willemsvaart

POI’s

• Alternatieve parkeerplaats N51.6228 E5.4806
• Beekje N51.6391 E5.4492
• Biezenloop N51.6327 E5.4807
• Populieren en Klompenhout N51.6377 E5.4575
• Start/Finish/Parkeerplaats/Schaapskooi N51.6265 E5.4658
• Wijboschbroek N51.6390 E5.4628
• Zuid-Willemsvaart N51.6458 E5.4551