We hebben net het Peggerspad achter de rug en gaan meteen verder met de tweede wandeling in Vlimmeren (België). Vlimmeren is een Peggersdorp. Een dorp van veehandelaren. En dat zie je ook tijdens deze wandeling. Volop koeien, overal waar je komt. En dat levert mooie plaatjes op.

We starten deze keer bij de oude pastorie. Ook daar ligt een mooie ruime parkeerplaats en een picknick plaats. Van deze laatste maken we gebruik als we de wandeling er weer op hebben zitten. We lopen direct al tegen een kunstwerk van Jan Vaerten aan:

Wekroep
Tempera op doek - 1954
Zachte vloeiende lijnen benadrukken de rust waarin de figuur zich bevindt. Ze slaapt. Ze wordt geprikkeld door de lokroep om te ontwaken. Merk je het contrast op tussen deze vloeiende lijnen, die rust uitstralen en de strakke lijnen, die schreeuwen om wakker te worden?

Vlimmeren
Vlimmeren is een dorp in de Belgische Antwerpen en een deelgemeente van Beerse.

In de tweede helft van de 14de eeuw werd het samen met Turnhout en de omliggende dorpen als "Land van Turnhout" aan Maria van Brabant gegeven.

Ook later bleef dit meestal Brabants bezit; het gebied behield tot het eind van het Ancien Régime wel een apart bestuur en financieel beleid. Bestuurlijk ging Vlimmeren nauw samen met Wechelderzande, tot in 1768 de dorpen administratief werden gescheiden.

Op kerkelijk vlak hing het gebied af van de Sint-Willibrordusparochie van Rijkevorsel, tot het in 1678 een afzonderlijke parochie werd, gewijd aan Sint-Quirinus. Aanvankelijk behoorde het gebied tot het Bisdom Kamerijk, vanaf 1559 het Bisdom Antwerpen, vanaf 1802 het Bisdom Mechelen en vanaf 1962 opnieuw dat van Antwerpen.

Vlimmeren was een zelfstandige gemeente tot einde 1976. Op dat moment had Vlimmeren een oppervlakte van 9,43 km² en telde ze 1849 inwoners.

Oude Pastorie
Het gebouw dateert van 1908 en is ontworpen door de architect Julius Taeymans, een provinciaal bouwheer uit Turnhout. Achter de haag lag een gracht die in 1965 gedempt is. Slechts 5 pastores hebben gebruik gemaakt van deze pastorie tot 1975.

Toen het gebouw in 1988 begon te vervallen heeft het gemeentebestuur het gebouw laten restaureren. Op dit moment is de bibliotheek geplaatst op de benedenverdieping. De rest van het gebouw is in gebruik door de verschillende sociale diensten van de gemeente.

Dan lopen we Vlimmeren uit in westelijke richting. We steken de Koeschotseloop over en leren meteen dat een koeschot een koe is die voor de eerste keer aan kalveren toe is. We lopen in de richting Oostmalle. Langs de weg kun je in het voorjaar weidevogels zien. Ook staan hier verschillende planten en struiken.

In de verte is de toren van Oostmalle te zien. Een mooie toren, maar wel eentje met een verhaal.

De toren van Oostmalle
Op 25 juni 1967 kreeg Oostmalle te maken met een een allesvernietigende tornado. Een groot gedeelte van het dorp lag na de tornado in puin. De kern van Oostmlle en ruim 135 woningen werden totaal vernield.

De tornado nam ook het bovense deel van de toren van de Sint-Laurentiuskerk mee. Vervolgens stortte het kerkschip in. Gelukkig vielen er geen dodelijke slachtoffers. In Oostmalle zijn op veel plaatsen de littekens van deze natuurramp nog te zien. In 1980 werd de verwoeste Sint-Laureniustoren, die ondertussen de Tornadotoren genoemd, hersteld. De toren is nu een monument.

We lopen langs een boomkapelletje. Zeer klein, hangend aan een boom, bijna in het nergens. Prachtig toch. Aan de kant van de weg staat een tractor te wachten. Het is oogsttijd. De mais moet van het land. Later komen we deze tractor nog een keer tegen.

Daarna gaan we de natuur in. Richting D'Aeste Beemden. Vanwaar deze naam? Het zou wel eens dialect kunnen zijn voor beemden in het oosten. We lopen nu door een mooi stukje natuur. We zien het oogsten van de mais in de verte. Het geluid is overal te horen.

We komen in de vallei van de Molenloop. Als we wat vroeger op de dag hier waren langsgelopen hadden we een redelijke kans gehad om een ree te zien. Maar ook komen hier spechten, konijnen en eekhoorns voor. De naam Molenloop zou kunnen aangeven dat hier vroeger een watermolen heeft gestaan.

We lopen door een mooi stukje natuur. De zon schijnt door de bomen. We zien de Molenloop door het bos meanderen. Het valt nog niet mee om het op de foto te zetten. We leggen de GPS even langs de kant van de weg om in het bos wat foto's te maken. Dit is één van de mooiste beukenbossen in de omgeving. Er staan eeuwenoude bomen.

Beuk
De beuk (Fagus sylvatica) is een plant uit de napjesdragersfamilie (Fagaceae). Het is een van nature in Europa voorkomende boom. De soortaanduiding sylvatica is afgeleid van 'silva' (= bos).

De beuk kan tot 46 m hoog worden. De stam is glad en grijs. Het blad is veernervig, licht gegolfd en licht glanzend.

De plant is eenhuizig; er zijn dus mannelijke en vrouwelijke bloemen aan dezelfde boom. De knoppen zijn langwerpig en geschubd. De bestuiving vindt plaats door de wind. De beuk kan goed tegen schaduw en is een climaxsoort.

De beukennootjes worden omsloten door een napje, dat gevormd wordt uit de vruchtbladen en de schutbladen. In elk napje zitten twee nootjes. Als de nootjes rijp zijn opent het napje in vier delen en vallen de beukennootjes op de grond. De beukennootjes worden onder andere verspreid door eekhoorns, die ze als wintervoorraad gebruiken.

De beuk gedijt goed op vochthoudende, goed doorlatende, kalkrijke, leemhoudende bodem. Hij verdraagt hoge waterstanden of droge zandgronden niet. De boom leeft in symbiose met een schimmel (mycorrhiza). Lees verder op Wikipedia.

Hoe oud is een beuk?
Meet de omtrek van de beuk op borsthoogte van een volwassen man. En je weet de ouderdom van de boom.

Verderop zien we nog enkele enorme beukenbomen. Twee beken lopen door dit gebied. Vroeger zijn hier natte en moerasachtige stukken ontgonnen en gebruikt als natte hooilanden: de beemden. Er werd gebruik gemaakt van kunstmatige bevloeiing. Door aarden wallen werd het water in het gebied gehouden. Het is een kleinschalig gebied, ideaal voor de kerkuil.

De kerkuil
De kerkuil (Tyto alba) is zeer wijd verbreid en komt voor in Amerika, Europa, Azië, Australië en Afrika. Zoals bij veel andere uilen (en ook roofvogels) is het vrouwtje iets groter en zwaarder dan het mannetje. Deze uil is ongeveer 35 cm groot en hij leeft in open of half-open laaglandgebieden waaronder cultuurland als steden, dorpen en landbouwgrond. ’s Nachts gaat de kerkuil op zoek naar kleine knaagdieren. Tijdens de jacht vliegt hij vooral laag over de grond. Boomholten, ruïnes, schuren en bijgebouwen worden als nestruimte gebruikt door de kerkuil. Lees verder op Wikipedia.

Over de kerkuil gaat een leuk verhaal. In 1990 werd door de natuurgidsen van VMPA De Weegbree een nestkast in de zuidelijke zijbeuk van de kerk van Vlimmeren geplaatst. Vanaf dit moment was er jaarlijks met succes gebroed door de kerkuil.

Mensen die 's avonds in het donker nog over de begraafplaats liepen zagen dan regelmatig een witte geruisloze schaduw langskomen. De jongen van de kerkuil maken een angstaanjagend en luguber geluid. Bijgelovige mensen dachten vroeger dat het hier om een ziel ging die geen rust had.

En zo komen we weer bij het oude parochiehuis. We maken dankbaar gebruik van het bankje dat hier staat. Even lunchen voordat we weer verder gaan. Ook dit was een aardige wandeling. Zeker het stukje langs de Molenbeek.

Natuurlijk kunt u ook even langs de kerk rijden. Die heeft een (later) aangebouwde toren waardoor de weg in een bocht om kerktoren gelegd is. Voor de veiligheid van de voetgangers is er een doorgang onder de toren gemaakt.

Links
http://www.beerse.be
http://www.toerismebeerse.be/