De wandeling start even ten noorden van Hooge Mierde, bij de manege Ruitercentrum De Mierden. Als fietscafé, en als ruitercafé, druk bezocht in de zomer. In de winter is het er rustig. Daarom raden we aan om hier te starten, maar in de zomer kun je ook vanuit de Bockenreijder naar hiertoe wandelen.

Kempische Ruiterdagen (Rond 24 juni (2007))
De Kempische Ruiterdagen is hier al 40 jaar een jaarlijks terugkerend paardensportevenement met grote internationale faam. Grote namen, Tineke Bartels, Martin Lips, Wout-Jan van der Schans Gerrit Lozemans en Eddy Stibbe streden om de ereplaatsen.

Midden in het heerlijke Brabantse bos– en heidelandschap strijden ruiters en amazones met hun paarden en pony’s om de eretitels in de onderdelen dressuur, een springparcours en afsluitend een cross-country. De cross-country is een parcours met natuurlijke hindernissen over weilanden en door de bossen. Naast een sportieve uitdaging voor mens en dier bieden wij u uiteraard ook volop animatie en ontspanning.

We gaan richting noordwest. Einde links en dan vóór de waterloop rechts.

Hooge Mierde
Hooge Mierde is een dorp dat door landbouw wordt gekarakteriseerd, met in de onmiddellijke nabijheid veel natuurschoon. Het dorp ligt op de waterscheiding tussen het Maas- en Scheldebekken, terwijl Lage Mierde duidelijk stroomafwaarts ligt aan de samenvloeiing van de riviertjes "De Reusel" en "De Raamloop".

Overigens is de tegenstelling in de benaming "Hooge" ten opzichte van "Lage Mierde" waarschijnlijk een gevolg van de Latijnse benaming. Oorspronkelijk vormden Hooge en Lage Mierde samen één Heerlijkheid, waarbij Hooge Mierde het domein vormde en Lage Mierde het akkerdorp van vrije boeren. In de Middeleeuwen behoorde het dorp toe aan de abdij van Floreffe, die een priorij had te Postel, de latere abdij van Postel.

De parochiekerk heeft een monumentale toren, die beeldbepalend is voor de kern.

Door de mooie bossen van landgoed De Utrecht komen we, na een stukje verharde weg naar Poppel, over de Belgisch-Nederlandse grens tot grenspaal 207. Links is België en wij lopen in Nederland.

Grenspalen tussen Nederland en België
Grenspaal 1 staat op het drielandenpunt bij Vaals en de laatste grenspaal 369 staat aan de kust bij het Zwin. Nadat in 1839 eindelijk het vredesverdrag tussen Nederland en het afgescheurde België was tot stand gekomen, bleven er nog enkele grenskwesties te regelen.

Pas in 1997 was de grens definitief vastgesteld. Tot die tijd hebben de koningshuizen van Oranje-Nassau en Sachsen-Coburg geen privé-contact gehad.

Bij Grenspaal 207 keren we weer Nederland in. Deze hele lange kaarsrechte weg vormt de Gemeentegrens tussen de Gemeenten Hilvarenbeek, links en Reusel en De Mierden, rechts. We gaan nu dwars door Landgoed De Utrecht. Na het open veld passeren we de boerderij Boschhoeve. Door het bos tot de drukke verharde weg. Die steken we over. Daarna verder door bos en langs riviertje de Reusel tot links de herberg.

Landgoed De Utrecht
De naam van landgoed De Utrecht is afkomstig van de toenmalige Levensverzekeringsmaatschappij De Utrecht die in 1898 700 ha heidegrond tussen Esbeek en Lage Mierde aankocht als ontginningsgebied. De woeste grond werd ontgonnen door er bos op te planten en boerderijen te stichten. De monumentale brandtoren met houtvesterwoning uit 1905 herinnert nog aan deze tijd. Later kreeg het landgoed ook de functie van recreatieterrein.

In het voorjaar van 1922 bouwde de levensverzekerings-maatschappij op het landgoed een vakantiehuis met de toepasselijke naam Rustoord. Het personeel van de verzekerings-maatschappij kon hier de vakantie doorbrengen en genieten van de natuur op het landgoed. Levensverzekeringsmaatschappij De Utrecht is later AMEV Levenverzekeringsmaatschappij NV geworden en vormt nu een onderdeel van het Nederlands Belgische Fortis concern, dat nog steeds het landgoed in beheer heeft. Tegenwoordig bestrijkt het landgoed 2500 ha, waarvan 1700 ha bossen, 600 ha landbouwgronden en recreatieterreinen en 200 ha natuurterreinen.

Het landgoed is verdeeld in drie boswachterijen: ’t Bolgoor, Tuldel en Hertgang. De bossen worden gevormd door de naaldboomsoorten grove den, Corsicaanse den, douglas en lariks. De belangrijkste loofboomsoorten zijn de inlandse eik, Amerikaanse eik, berk en beuk.

Een onderdeel van het bosbeheer is de houtoogst. Hierbij geldt dat er jaarlijks niet meer hout geoogst mag worden als er aan hout bijgroeit. De houtoogst vindt voornamelijk plaats door middel van dunningen. In boswachterij de Hertgang ligt bovendien een fraai beekdal met de sterk meanderende beek de Reusel.

Op het grondgebied van De Utrecht bevindt zich ook de rustieke herberg In den Bockenreijder. Dit pittoreske café maakt deel uit van de restanten van een oude nederzetting, Dun genaamd.

Dit gebied tot aan de Bockenreijder heet de Hertgang.
Pierre van Beek heeft zoveel schoons geschreven over dit gebied, dat ik aanraad om de website te bezoeken. Of ge d’r komt of nie, hij vertelt ’t zoo schon.

De Hertgang
De "Hertgang" dankt zijn specifiek karakter aan het feit, dat het een oud beekbos is, dat zich aan weerskanten van de naar het noordoosten stromende Reusel uitstrekt zonder dat de beek hier eigenlijk een echt dal vormt. We kennen hier en daar nog wel zo'n soortgelijk bos, maar toch behoren deze tot de grote zeldzaamheden.

De rivier de Reusel is een en al de schilderachtigheid. Een onweerstaanbare uitdaging van een schoonheid. Terwijl elders werd gekanaliseerd, vegeteerde de "Hertgang" onberoerd voort aan beide kanten van de Reusel, die van oudsher haar lust tot meanderen tot in het bandeloze kon botvieren. Bos en beek bleven een twee-eenheid, waarvan het ene deel zich niet zonder het andere denken laat en samen drukten zij het stempel op de "Hertgang", waardoor deze bleef wat hij was - ook niet meer anders zou kunnen zijn - zonder "Hertgang" af te raken.

Na het riviertje zien we de rode pannen en strodak van de schop In den Bockenreijder, een bekende uitspanning, letterlijk voor koets en ruiter. We laven……

"Bockenreijder"
We lezen over de historie van de angstzaaiende roversbende.
De "Bokkenrijders" spreken tot de verbeelding van vele generaties en speelden hun rol in de spook- en andere verhalen, die op de winteravonden aan de haardvuren de ronde deden. En ze waren des te boeiender omdat er nooit iemand het fijne van wist en de fantasie de verhalen nog meer kon aandikken. Nog leven ze voort in de sprookjeswereld van de Efteling.

In werkelijkheid waren het in de 18de eeuw in Zuid- en Midden- en Belgisch-Limburg voorkomende roversbenden. In die tijd heerste hier veel armoe. Na 1648 toen de kloosters hun macht verloren aan de protestanten ging het hier heel slecht. In het Zuiden volgden ook de herhaaldelijke inkwartieringen van Oostenrijkers, Spanjaarden en Fransen. Voeding voor het ontstaan van bendes. Één bende heeft bestaan van 1734 tot 1756 in de voormalige landen van 's Hertogenrade en Oostenrijks Valkenburg. Een tweede van 1762 tot 1776 met Jozef Kerckhoffs als de roverhoofdman. Rond 1775 zouden vijf- tot zeshonderd mensen gehangen en verbannen zijn. De derde bende rond 1790 maakte weinig kans. In de Franse tijd maakte beter politietoezicht en oprichting van de marechaussee een einde aan de plaag (1803).

Hun activiteiten waren in geen enkel opzicht goed te keuren. Ze roofden en plundereden uit pure noodzaak om te overleven. Het gevreesde handelsmerk van de bokkenrijders waren de brandbrieven. Daarmee dreigden ze met brand en moord en afpersing. Deze brief ondertekende ze met het kenmerk “de bokkepoot”. Ze waren echter minder crimineel en wreed dan lange tijd en algemeen aangenomen werd.

De bokkerijders “zweefden” ’s nachts op bokken door de lucht. Het is een vertrouwde voorstelling uit het volksgeloof bij de Germaanse volkeren waarbij demonen in een dierlijke gedaante in een storm door het luchtruim raasden. In het christendom werden deze demonen assistenten van de duivel. Ongetwijfeld hebben die bendes ook in dit gebied geopereerd.

We verlaten de pauzeplaats via de voorkant, bij het fietspad iets naar rechts en dan links het bos in over een smal paadje, dat ons langs de rivier de Reusel voert. Dan over de houten brug weer terug naar de verharde weg.

We steken die over, op dezelfde lange rechte laan, die ook hier de gemeentegrens vormt. Na links komen we op de slingerweg, een 5km lange slingerende weg door het landgoed.
Verderop komen we, na een stukje verharde weg, bij het Panneven. Nat in de winter, droog in de zomer. Daarna is het nog een klein stukje en zijn we rond.

Startpunt

• Startpunt A060 19km Hooge Mierde 1 316° waar N51 23.975 E5 07.070
• Bockenrijder 81 219° waar N51 25.965 E5 09.654
• Startpunt A061 11km Hooge Mierde 1 316° waar N51 23.975 E5 07.070
• Startpunt A062 10km Bockenrijder 81 219° waar N51 25.965 E5 09.654
• Startpunt A063 7km Hooge Mierde 1 316° waar N51 23.975 E5 07.070
• Startpunt A064 5km Bockenrijder 81 219° waar N51 25.965 E5 09.654

POI's

• Alternatieve start N51.4326 E5.1609
• Grenspaal N51.4289 E5.1019
• Hooge Mierde N51.3956 E5.1200
• Kempische Ruiterdagen N51.4000 E5.1193
• Landgoed De Utecht N51.4277 E5.1235
• Pauze/Alternatieve start N51.4327 E5.1608
• Reusel N51.4322 E5.1549
• Start/Finish/Restaurant N51.3995 E5.1178