Als u op een trieste dag gaat wandelen krijgt u was sombere foto's. Zeker als de lente op het punt staat om aan te breken. Dan is er nog weinig kleur.

Toch was deze wandeling de moeite waard. Alleen de zon had wat meer te voorschijn mogen komen.

De combinatie van een natte winter en het onder water zetten van de Mariapeel vraagt om goede schoenen. Als u tenminste droge voeten wilt houden. Hier en daar stond het water redelijk hoog en was het pad meer dan drassig. Dat drassige heeft een goede reden.

Dit gebied ligt hoger dan het omringende landbouwgebied. Hierdoor stroomde het water snel weg. De verdroging sloeg daardoor toe. Berken schoten aan alle kanten uit de grond en zorgden ervoor dat het traditionele peeluiterlijk zo langzaam verdween. De bomen zorgden voor een extra verdroging door verdamping.

Sinds een aantal jaren staat drie-kwart van de Mariapeel onder water. Hierdoor zijn de meeste berken al afgestorven. Je ziet een woud van kale stammen. Het geeft een speciale sfeer.

Mariapeel
De Mariapeel is een gebied wat samen met de Deurnese Peel gelegen is tussen
Griendtsveen, Helenaveen, Liessel en America. Samen met de Deurnese Peel heeft het een oppervlakte van ongeveer 2700 ha, de Mariapeel zelf is 1145 ha rijk aan natuurgebied. In 1980/1981 is de Mariapeel aangewezen als beschermd natuurmonument.

Bijzonderen kenmerken:
In het hoogveengebied heeft zich na het jarenlang turfsteken, een uniek gebied ontwikkeld, waarbij er veenputten en veenplassen zijn ontstaan. Het hoogveen werkt hierbij als een spons waardoor het water er bovenop blijft liggen, hierdoor ontwikkeld zich het veenmoeras.

Omdat het een uniek gebied is komen hier ook verschillende vogels/planten voor die zeer bijzonder zijn en vaak alleen in veenmoerasgebieden voorkomen.

In november 2006 is de Mariapeel en de Deurnese Peel ook bezocht door duizenden Kraanvogels die op trek waren. Zoiets is hiernog nooit voorgekomen en het was dus ook zeer bijzonder. Ongeveer 2 à 3 dagen is dit een rustplaats geweest voor de Kraanvogels die waarschijnlijk vanuit Duitsland richting Frankrijk zijn vertrokken om te overwinteren.

Die dode berken hebben een speciaal doel. Als ze uiteindelijk omvallen gaan ze rotten. Bij dit proces ontstaan gassen. Hierdoor komt het waterveenmos los van de grond en kan extra groeien. Het is de bedoeling dat er levend veenmos ontstaat. Over duizenden jaren onstaat er zo weer een pakket hoogveenmos.

Aan de voetstappen op de route te zien is het een geliefd wandelgebied. Toch zijn we bijna niemand tegengekomen.

Onderweg is het soms zo drassig dat je een weg moet zoeken over een aantal plankjes die zo maar in de modder gegooid zijn. Hier en daar is een klein knuppelbruggetje geplaatst en op andere punten moet je zoeken naar een route die niet te diep door het water gaat. Maar er is altijd een uitweg.

Maar dat maakt de route ook een beetje Avonturierlijk. Aan het einde van de wandeling komt u langs een oude geitenschuur. Gebouwd in 1880 en in 1996 weer gerestaureerd.

Op een plaquette staat te lezen: Paul's Koije bouwjaar anno 1800. Herbouwd in 1996 door: Heemkundevereniging Sevenum, Familie Baeten, Staatsbosbeheer, VSB Fonds, Wilma.