Aan het begin van de wandeling staat een informatiebord. Daarop is te lezen:
"Landgoed de Stippelberg Dit natuurgebied is sinds 1994 eigendom van de Vereniging Natuurmonumenten.

Daarmee werd duizend hectare bos en heide behouden in een omgeving die vooral bekend staat om de intensieve veehouderij.

Het landgoed bestaat voornamelijk uit aangeplant naaldbos. Houtproduktie was in het verleden dan ook het hoofdoel van dit natuurgebied.

Natuurmonumenten maakt van het gebied een gevarieerd bos met aan de oostzijde heide. Hiermee krijgen fauna en flora nieuwe levenskansen en wordt het gebied ook aantrekkelijker voor fietsers en wandelaars. Bovendien wordt het landgoed nog waardevoller als groene long voor de Peel."

Tijdens de wandeling is goed te zien dat u hier wandelt in een aangepland naaldbos. Niet dat het erg stoort. Er zijn ook gedeeltes die erg leuk zijn. De paden zijn wel erg recht. Bijna nergens zit er een kronkel in.

Op de parkeerplaats was het eerste paasdag 2006 erg druk. Maar in de bossen valt het erg mee met de drukte. Je komt wel eens iemand tegen maar men loopt zeker niet in kolonne door dit natuurgebied.

Als u de wandeling te kort vindt kunt u aan de westzijde van dit gebied nog een route van 4 kilometer lopen. U hoeft daarvoor alleen de rode paaltjes te volgen.

Op deze route kunt u de "breuk van Milheeze zien. Dit is de grens tussen de horst en de slenk in een peelgebied.

Wist u dat de rode bosmieren echte gastvrouwen zijn?
In deze mierenhoop leven namelijk niet alleen rode bosmieren maar ook kevers, mijten, pissebedden en vliegen. Ze worden door de mieren als gasten behandeld en gevoerd. De echte reden dat de gasten hier verblijven is dat door de ligging en constructie van het nest, er een constante temparatuur heerst. We spreken dan over gemiddeld 25 °C in de zomer. Voor de gasten is dit zo aantrekkelijk dat ze vaak hun gehele leven hier verblijven.

Van half maart tot eind april is het voor alle rode bosmieren de 'zonnenbankperiode'. Massaal trekken ze dan naar buiten om zich op de mierenhoop dicht tegen elkaar te koesteren in de zon. Ze bewegen zich amper en blijven uren zitten. Daarna brengen zij de opgeslagen warmte over in de mierenhoop. De temparatuurstijging in het nest is deels op dit gedrag terug te voeren. Maar ook door de stofwisseling van de rode mier ontstaat er warmte.

Door vergrassing, verruiging, bemesting, versnippering van het leefgebied en uitbreiding van het wegennet wordt de rode bosmier bedreigd. Rode bosmieren hebben zich niet aan de snelle veranderingen kunnen aanpassen en zijn grotendeels uit het cultuurlandschap verdwenen. Vandaar dat ze in Nederland wettelijk beschermd zijn. Gelukkig bezitten de kale rode bosmier en de behaarde rode bosmier wel over goede overlevingsstrategieën. Deze twee soorten zijn voornamelijk nog te vinden op zandgronden aan de rand van het bos.

Op de Stippelberg streeft Natuurmonumenten naar een meer natuurlijk bos. Dit kan versneld worden door verschillende beheer-methodes toe te passen. Door bomen om te zagen ontstaan open plekken. Zo kunnen zaden ontkiemen van planten, struiken en bomen. Een andere methode is het ringen van bomen. Dit wordt vaak toegepast bij uitheemse soorten, zoals hier bij de amerikaanse eik. Dit proces, waarbij ringen uit de bast worden gehaald, wordt in de natuur ook gedaan door konijnen of hazen.

In dit gebied worden de ringen kunstmatig aangebracht. De sapstromen worden onderbroken, de wortels raken uitgeput en de boom sterft geleidelijk. Deze ringmethode maakt verstorende ingrepen op deze plaats overbodig, zoals het omzagen en wegslepen van de boom. Bovendien biedt een stervende, staande boom mogelijkheden voor ondermeer schimmels, mossen, insecten, vogels en vleermuizen. Uiteindelijk kan meer licht de bodem bereiken waardoor de opbouw van een natuurlijk bos meer kansen krijgt. Ook omgewaaide bomen blijven gewoon liggen.

In het achterste deel van landgoed Stippelberg grazen Schotse hooglanders. Ze helpen bij het beheer. Deze runderen hebben weinig verzorging nodig en ze zijn goed aangepast aan winterse omstandigheden, zodat ze het hele jaar in het gebied kunnen blijven.

In het bos en op de heide groeit te veel gras. Hierdoor kunnen zaden van bomen en heide niet ontkiemen. Door runderen hier te laten grazen wordt er gras gegeten en vertrapt. Het gras verdwijnt gedeeltelijk en er komt een kortere en meer gevarieerde begroeiing voor in de plaats. Zo ontstaat in het bos en op de heide een afwisselende natuur met meer planten- en diersoorten.

Vanaf de pas geplaatste uitkijktoren heeft u een mooi overzicht over de Schotse Hooglanders.