We starten deze wandeling bij de parkeerplaats aan de Postbaan. De zon piept tussen de wolken door, de temperatuur is prima voor een t-shirt. Wat willen we nog meer. De camera hangt om de nek en een verrekijker is onder handbereik.

Wij hebben de route tegen de klok in gelopen. Eerst het mooie stuk langs de Mark, daarna het gedeelte door de bossen. U kunt de route natuurlijk ook andersom lopen. Dan bewaard u het mooiste gedeelte voor het laatst.

Het Mastbos
Het Mastbos (570 ha) ligt bij de wijk Ruitersbos in Breda Zuid ten zuiden van Breda aan de rand van de stad langs de A16. Het is het bekendste en drukste bos bij Breda en is landelijk bekend. Het dankt zijn naam aan de vele grove dennen die vroeger 'mastbomen' werden genoemd. Er werden o.a. scheepsmasten van gemaakt.

Dichtbij het Mastbos ligt het Kasteel Bouvigne. In het Mastbos ligt de horecagelegenheid de Boschwachter en speelbos Boeverijen.

Het Mastbos is een van de alleroudste naaldbossen en het oudste cultuurbos van Nederland. Graaf Hendrik III van Nassau heeft het bos omstreeks 1515 laten aanleggen. Het heeft in de loop der eeuwen hout geleverd voor onder meer de bouw van het Kasteel van Breda en de Spaanse vloot. Later leverde het masten voor de schepen van de VOC.

Nu is het een bijzonder wandelgebied met eeuwenoude bomen, indrukwekkende lanen en mooie doorkijkjes. Vooral in het weekend maakt men graag een wandeling door het Mastbos. Ook zijn er dagelijks hardlopers te vinden. De atletiekbaan van de Bredase atletiekclub A.V. Sprint en het veld van hockeyvereniging BH en BC Breda grenzen aan het bos. De Sprintcross Breda wordt er ook sinds de eerste editie gehouden.

Het Mastbos is ook nog steeds een productiebos; er staan naaldbomen en loofbomen waarvan delen zo nu en dan gekapt worden. Er zijn diverse vennetjes. Het wordt beheerd door Staatsbosbeheer. Bron Wikipedia.

De wandeling begint al meteen goed. We lopen langs een gebied met veel water. In de verte zien we een paar mensen met een camera in de sloot turen. Daar willen we meer van weten. Waar kijken ze eigenlijk naar, want we zien niets speciaals.

Tot we gewezen worden op een mooie groene kikker die midden op een blad ons gefotografeer voor lief neemt. En het blijft net bij één kikker. Verderop zit ook een hele mooie. We raken aan de praat. Er zitten hier zelfs schildpadjes. Maar dan moesten we even terug, de volgende keer maar.

De Groene kikker
Pelophylax is een geslacht van kikkers uit de familie echte kikkers (Ranidae). Er zijn 24 soorten die ook wel groene kikkers worden genoemd en een enorm verspreidingsgebied hebben, van noordelijk Afrika en grote delen van Europa, Azië en het Midden-Oosten.

Tot in het recente verleden werden de groene kikkers tot het geslacht Rana gerekend, net als de bruine kikker (Rana temporaria). Volgens recente inzichten, gebaseerd op DNA-onderzoek, worden de groene kikkers nu apart gezet in het geslacht Pelophylax, dat alleen de meer aan elkaar verwante soorten omvat. Bron Wikipedia.

Wat kun je veel zien in de eerste paar kilometer van een wandeling. We zijn direct al benieuwd wat we nog allemaal meer gaan tegenkomen. We steken de Galderseweg over richting de Blauwe kamer. Meteen ziet de natuur er weer helemaal anders uit. We lopen de bossen uit en komen langs een brede beek te lopen. Hier is het ook mooi, erg mooi.

Blauwe Kamer
De Blauwe Kamer verwijst naar kloosters in Breda en Oosterhout. De zusters Norbertinessen van Sint Catharinadal hadden een klooster in het dal van de rivier de Mark, even ten zuiden van Breda, grenzend aan het Mastbos. In 1647 werden zij gedwongen het klooster te verlaten. Daarop betrokken ze een klooster in de naburige plaats Oosterhout. Vermoedelijk uit nostalgische overwegingen kreeg het nieuwe klooster dezelfde naam als het achtergelaten klooster in Breda: De Blauwe Kamer.

Het klooster in Oosterhout is nog steeds in gebruik door de zusters Norbertinessen van Sint Catharinadal. Het klooster aan de Galderseweg in Breda is inmiddels in gebruik als woon- en behandelcentrum voor mensen met een visueel-verstandelijke handicap. Bron Wikipedia.

De Mark
De Mark ontspringt onder het Belgische Merksplas, op zo'n 30 km ten zuiden van Breda. In het Markdal zoekt het water al kronkelend zijn weg. Een dam zorgt er voor dat het water deze meander instroomt. Ongeveer 15 keer per jaar overstroomt het Markdal en stijgt het waterpeil zoveel dat het over de dam stroomt.

Vissen
De stuw bij de Bieberg is voor vissen onneembare barrière, maar de stuw zorgt voor een goed waterpeil voor landbouw en natuurbeschermt Breda tegen overstromingen en moet blijven.

Om het leeftbiotoop van vissen en dat van andere soorten die in water leven te verbeteren, is een z.g. "vistrap" aangelegd. Dit zijn in feite kleine drempels met stroomversnellingen waar vissen tegenin kunnen zwemmen. Achter elke drempel is rustig water zodat de vis kan bijkomen.

Flora
De afgegraven weilanden ontwikkelen zich tot een kleurenpalet met geel van boterbloemen, roze van pinksterbloemen en wit van margrieten.

De oever is glooiend gemaakt waardoor plas-dras-zones zijn ontstaan. In deze ondieptes groeien vele soorten moerasplanten. Om te voorkomen dat er een moerasbos ontstaat zal Staatsbosbeheer er af en toe maaien. Het vee houdt de vegetatie kort.

Langs de Mark kan het hier en daar redelijk drassig zijn. Trek daarom altijd goede wandelschoenen aan.

Geschiedenis
In de middeleeuwen lag nabij de Mark een versterkte plaats, genaamd 'd Oud Hoff". Mogelijk was het niet meer dan een versterkte pachtboerderij. De oudst bekende aanduiding van Oud Hof dateert uit 1621.

Onderzoek van archeologisch materiaal wijst al op bewoning in de dertiende/veertiende eeuw waarmee het èèn van de oudst bewaard gebleven middeleeuwse woonplaatsen in de omgeving van Breda is.

Mooie huizen zijn hier ook te vinden. Aan de overkant van het water zien we schitterende herenhuizen. Wat hebben die een mooi uitzicht.

Vaak zien we in de verte een reiger. Veel te ver voor een mooie foto. Deze vloog zo ongeveer over onze hoofden. En dat levert een mooi plaatje op.

Reigers
De reigers (Ardeidae) zijn een familie van vogels uit de orde van ooievaarachtigen. De in Nederland en België meest voorkomende reigersoort is de blauwe reiger. Ook de grote zilverreiger, kleine zilverreiger, purperreiger en roerdomp komen in Nederland voor.

En zo zien we vlinders, vogels, libellen, insecten, koeien, fietsers, wandelaars en een paar vissers. Ze bijten helaas niet al te goed. De visser heeft meer dan voldoende tijd voor een praatje.

We lopen achter kasteel Bouvigne langs. Helaas is er door de dichte begroeing weinig van het kasteel te zien. Later rijden we met auto voorlangs. Een mooi kasteel. Wat verder stuiten we op een grote kei met gedicht.

Slechtvalk
Vliegen is dineren met de goden
de angst voor het onzekere
en onbegrensde overwonnen
waait ze met onbekende stromen mee

We lopen door de buitenwijken van Breda. Voor diegene die dorst heeft is hier wel iets te vinden om die dorst te lessen. Daarna duiken we de bossen weer in. Een heel andere natuur. Vlak bij Breda is het nog druk met wandelaars en hondenuitlaters. Je mag hier op verschillende plaatsen de hond zelfs los laten lopen. En daar wordt gebruik van gemaakt.

Wat verderop in de bossen wordt het een stuk rustiger. We zien de hoge bomen staan. Van welke werden vroeger de masten gemaakt. Hoe sterk is z'on mast, hoe zwaar is ie en wat komt er allemaal bij kijken voordat een boom een mooie mast is. Vele vragen schieten door ons hoofd.

De mast
De mast is een (grote) paal die op een schip staat. Van origine zijn masten bedoeld geweest om er zeilen in op te hangen. Op motorschepen zijn zeilen niet meer aanwezig, maar er is meestal nog wel een mast; deze wordt gebruikt om navigatieverlichting op voldoende hoogte boven het dek te kunnen voeren, om antennes in de monteren en op vrachtschepen soms ook als onderdeel van laad/los-installaties.

Op een zeilschip wordt de mast gebruikt in de zeilen aan op te hijsen. De mast wordt meestal overeind gehouden door de verstaging, zonder verstaging zou de mast onevenredig sterk en zwaar moeten zijn om de krachten die het zeil erop uitvoert te kunnen weerstaan. Met de moderne materialen wordt er wel geëxperimenteerd met onverstaagde masten, maar de nadelen zijn vooralsnog veel groter dan de voordelen.

Bij grote zeilschepen moest het benodigde zeiloppervlak worden verdeel over meerdere masten, omdat de afmetingen van een houten mast gelimiteerd zijn. De tegenwoordige, moderne langsgetuigde schepen hebben zelden meer dan één mast; met de hedendaagse materialen kunnen zeer grote masten worden gebouwd.

De masten hebben op een schip een naam. Op een schip met 2 masten heb je meestal een fokkemast en een grote mast. Zijn er 3 masten dan zijn de namen: fokkemast, grote mast en bezaansmast. Bij 4 masten komt er dan nog een kruismast bij. Bron Wikipedia.

Als u intussen dorst hebt dan is Boschwachter Mastbos een prima gelegenheid om even te pauzeren.

Onderweg komen allerlei verschillende bomen tegen. Welke zouden het meest in trek zijn. Daar komen we vandaag niet achter. We komen bij een ven waar we even pauzeren. Hier heeft een echte kaalslag plaatsgevonden. Heel wat masten zijn hier verwijderd.

En zo dwalen we nog door een klein heide gebiedje. Leuke paadjes, de hei is bijna in bloei. Onderweg zien we nog een aantal libellen. Maar die krijgen we niet op de foto. Wel zien we voldoende vlinders.

Even later lopen we vanuit de bossen opeens langs een wat natter gebied met weilanden, koeien en een oude windmolen.

Het moet flink waaien om deze al wat roestige molen in beweging te krijgen. Een mooi uitzicht heb je hier over de omgeving.

Dan lopen we weer terug richting auto. Intussen zijn alle picknickbanken bij de parkeerplaats in beslag genomen. Twee jonge stellen hebben een plaid op de grond gelegd en klinken met een goed glas wijn. Het is hier goed vertoeven.